نمی دانم درلحظاتی که آقای اوباما درکنا ر فرزندان خودنشسته و عشق و مهر پدری را درچشم ها ودل های آنان می ریزد چهره های خون آلود وپیکرهای پاره پاره زنان وکودکان بی گناه افغانی را که درحمله روز یکشبه (بیست ویکم فوریه) در ولایت ارزگان بخاک افتادند بخاطر می آورد یا نه ؟ اما می توانم حدس بزنم به همان اندازه که جرج واکر بوش از ریختن خون بی گناهان افغانی وعراقی غرق درلذت و غرور می شد به همان اندازه رئیس جمهوری دریافت کننده جایزه صلح نوبل رنج می برد و درفضای وجدانش "طوفان خون"برپا می شود..وابراز تاسف کند اما چه سود ؟ آ یا او می تواند این بی گناهان بخاک افتاده را که جز افغانی بودن گناه دیگری نداشتند به زندگی برگرداند؟ می بینیم ابراز تاسف ژنرال "استنلی مک کریستال " که می گوید"ما از تراژدی کشته شدن این غیر نظامیان بی گناه عمیقا متاسف هستیم " بجای آنکه موجب تسکین آلام مردم افغانستان شود خشم آنان را برانگیخته واعتماد آنان نسبت به صداقت فرماندهان جنگ را بیش از پیش ازبین می برد.چرا که افغان ها وبخصوص نخبگان و اندیشه وران آن کشور می دانند که "فرمانده نیروهای ناتو ابراز تاسف می کند اما قلبا نه تنها متا سف نیست که این قبیل کشتارها را مقدمه ای برای پیروزی نهائی نیروهای تحت فرمان خود می پندارد.
ژنرال استنلی مک کریستال درتوجیه عملیات خونین روز یکشنبه که دستکم بیست وهفت نفر از زنان وکودکان ولایت ارزگا ن را قربانی گرفت می گو ید"نیروهای ناتو به کاروانی از "موتر"ها درولایت ارزگان برخوردند وبه گمان اینکه حامل افرادمسلح هستند به آن حمله کردند." این درحالی است که نیروهای تحت فرماندهی او به پیشرفته ترین ابزار ها ی جنگی ومخابراتی مجهزند . اینجاست که باید به فرمانده نیروهای ناتو یاد آور شد که به گزارش رسانه های خبری ماهواره های جاسوسی آمریکا درجریان حمله به عراق حتی شماره پلاک اتومبیل هائی را که درخیابان های بغداد درحرکت بودند ضبط و به مرکز فرماندهی مخابره می کردند پس چگونه است که نیروهای ناتو نتوانسته اند "کاروان کودکان وزنان " افغانی را که درمنطقه مرزی "ارزگان " و" ذایکند" درحرکت بودند از نیروهای مسلح ستیزه جویان تمیز بدهند.؟
حقیقت تلخ:
جرج واکر بوش که جنگ افروزان جهان را نمایندگی می کرد برای اطفاء آتش غرور وسلطه طلبی خود وهمفکرانش با حمله به افغانستان زیرپوشش "مبارزه با تروربسم" تیری در تاریکی انداخت واینک آقای اوباما درحالی که "مدال صلح نوبل" را به سینه دارد.در محاصره جنگ" افروزان" و"سلطه جویان " ناگزیر است این جنگ ننگین را به بهای کشتار زنان وکودکان افغانی وبه عزا کشیدن جشن عروسی جوانان آن کشور تا پیروزی نهائی ادامه دهد. پیروزی ای که هنوزکمترین اثری از آن درافق خون گرفته افغانستان بچشم نمی خورد.
حسن کیوده
بیست ودوم فوریه
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر